Al vier jaar zijn Grace Bambe (AIGT/tropenarts) en Ogendo Simon (arts) uitgezonden naar Kabanga Referral Hospital in Tanzania. Kabanga Hospital is een plattelandsziekenhuis (183 bedden) in de westelijke grensregio van Tanzania. Geschat beslaat de catchment area populatie van het ziekenhuis ongeveer 700.000 mensen. Doordat het ziekenhuis erg afgelegen ligt, is het moeilijk om dokters te vinden die in het ziekenhuis willen en kunnen (blijven) werken. We zijn de AFAS Foundation zeer dankbaar voor hun support voor deze uitzending.
The wheel keeps turning in Kabanga! We zijn volop bezig met het AFAS programma, waarin we nu in de afrondende fase komen van een paar grote projecten. Het gezegde luidt volgens mij dat het begin moeilijk is, met de veronderstelling dat het einde makkelijk zou zijn.
Ik moet zeggen, inmiddels denk ik dat het in Kabanga andersom is. Het begin van grote projecten heeft uiteraard zijn moeilijkheden; samen koers uitzetten, plannen, erop toezien dat dingen daadwerkelijk gebeuren zoals afgesproken etc. Toen Kasper en Marloes afgelopen februari op verlof gingen, stonden we net in de beginfase van twee grote bouwprojecten. Ik, AIGT in hart en nieren, ging tijdelijk de rol van programmamanager vervullen. Dit was, needless to say, erg uitdagend, maar gelukkig zijn Tanzanianen en de Tanzaniaanse cultuur erg vergevend. Bovendien heb ik de taal (Swahili), mijn huidskleur en mijn Tanzaniaanse (schoon-)familie als voordeel mee, wat mij helpt om mensen snel te begrijpen en situaties in culturele context te zien. Niettemin is het hard werken hier. Ik ben ontzettend blij dat Kasper en Marloes weer terug zijn en dat we het programma samen draaien, waarbij we de frustraties en overwinningen samen delen.
Een van de projecten die momenteel afgerond moet worden is onze Intensive Care Unit (ICU). Vanaf het begin is dit een van mijn favoriete projecten omdat ik in het concept geloof; zorg voor kritisch zieke patiënten moet bereikbaar zijn in afgelegen gebieden. Ik zie het als een gat in de zorg wat met onmiddellijk effect gedicht moet worden om meer gelijkwaardigheid in de wereld te bewerkstelligen.
Wij hebben met financiële steun vanuit AFAS alle apparatuur gekocht die nodig is voor twee IC-bedden, met daarnaast drie bedden voor een High Dependency Unit (HDU). De ruimte is er bijna klaar voor en de mensen ook, maar toch gaan die laatste to-do’s voor mijn gevoel met de snelheid van een schildpad. Of misschien zelfs een tikje langzamer. Dan is het de kunst om diep in en uit te ademen, je AIGT-gedrevenheid niet de boventoon te laten voeren en het gesprek opnieuw aan te gaan met de teamleden om te begrijpen waar het misloopt. Dit kost tijd (soms te veel tijd), maar is wel de meest duurzame manier in Kabanga om dingen voor elkaar te krijgen. Dus daar kies ik dan voor. Elke keer opnieuw, totdat we een draaiende ICU hebben waar we trots op kunnen zijn. Wie zei nou dat het begin het moeilijkste is? Diegene moet maar een keer naar Kabanga komen tijdens een afrondende fase van een project…
