Aan het woord is Mayke Franssen, tropenarts, door Tweega uitgezonden. Zij werkt alweer ruim een jaar in Haydom Hospital.
‘De laatste weken zijn er twee belangrijke dingen gebeurd hier in Haydom Hospital. Er zijn 4 specialisten bijgekomen: 3 chirurgen en 1 gynaecoloog en tevens is één van de chirurgen benoemd tot assistent-directeur. Op dit laatste is echt door iedereen opgelucht gereageerd, er moest echt iets veranderen.
Je moet je voorstellen: als je hier als verpleegkundige nachtdienst hebt ben je verantwoordelijk voor meer dan 50 patiënten. Goede zorg wordt dan nagenoeg onmogelijk. Of op de verloskamers, zoals tijdens mijn laatste nachtdienst: 10 bevallingen en 5 keizersneden met 2 verpleeg-/verloskundigen (is hier dezelfde persoon) en 2 verpleegkundig-assistenten. Het opmerkelijke is dat er net 40 nieuwe verpleegkundigen zijn afgestudeerd aan de Haydom School of Nursing, maar dat daarvan tot nu toe niemand werd aangenomen. Er zou geen geld voor zijn, wat volgens mij onzin is. Ja, er zijn financiële problemen, maar dat betekent niet dat we het ziekenhuis nu maar vast op z’n gat moeten laten vallen.
Ik hoor inmiddels wel geluiden dat het snel opgelost gaat worden, mede door de invloed van onze nieuwe specialisten in het management. Laten we het hopen!
Na een paar weken is het wel duidelijk merkbaar dat er al een nieuwe wind waait in het ziekenhuis. Zo is de ochtendoverdacht naar een hoger niveau getild, de OK functioneert ineens een stuk beter en ook de zorg op de Intensive Care van de postoperatieve patiënten is beter georganiseerd.
Waar ik me zelf vooral op focus zijn de zwangeren. Zij vormen hier een kwetsbare groep zoals ik eerder ook al schreef. Elke ochtend loop ik visite bij alle opgenomen zwangeren waarbij het echt heel belangrijk is dat je genoeg aandacht hebt voor iedereen. De vrouwen zijn hier over het algemeen vrij afwachtend, introvert, verlegen en zeker niet assertief genoeg om uit zichzelf te vertellen welke problemen er spelen. Heel vaak merk ik aan de lokale (vooral mannelijke) dokters dat niet alle problemen boven tafel komen en simpele dingen als gebroken vliezen over het hoofd worden gezien. Gek genoeg merk ik ook dat het doen van lichamelijk onderzoek heel vaak wordt overgeslagen.
Op de verloskamers ben ik vooral bezig met het in de gaten houden van het ‘active management of labour’. De verloskundigen hier hebben nogal een afwachtende houding, bijvoorbeeld ten aanzien van het breken van de vliezen. Dit komt de progressie van een bevalling niet ten goede. Ik kwam erachter dat dit iets is wat ze op school leren en ik begrijp ook wel waar het vandaan komt. Als een vrouw namelijk HIV positief is (of elke andere SOA) dan is de kans op infectie van de baby bij een normale bevalling kleiner als er zo kort mogelijk gebroken vliezen zijn. Maar goed, elke vrouw hier wordt getest op HIV/SOA’s dus dat is in onze situatie geen reden.
Vanwege het personeelstekort van de laatste tijd wordt er vaak veel te laat Oxytocine (weeën stimulatie) gestart wat de kans op een normale bevalling ook doet afnemen. Overdag kan ik zelf bij de patiënt gaan zitten als de verloskundigen geen tijd hebben, maar andere dokters zullen dat niet doen. Zij zien dat niet als hun taak.
Ik probeer wel te zeggen dat we als een team moeten werken, maar dat heeft tot nu toe nog niets opgeleverd. Het hoofd van afdeling, één van de twee gynaecologen, heeft het ook al meerdere malen gezegd in onze ochtendoverdracht. Het probleem is echter dat hij zelf ook niet echt aanwezig is in de verloskamers en dus niet echt een goed voorbeeld geeft…
Het klinkt nu allemaal weer vrij negatief wat niet de bedoeling is. Er gaan hier zoveel dingen ook zo goed, vooral in vergelijking met veel andere ziekenhuizen in Tanzania. De maternale sterfte in ons ziekenhuis is bijvoorbeeld relatief laag. Ik hoor regelmatig verhalen van de dokters hier met ervaringen uit andere ziekenhuizen en daarmee vergeleken lijkt het hier ‘top-notch’. Bijvoorbeeld: weinig stock-outs van essentiële medicatie, altijd genoeg materiaal voor infusen/katheters/verband etc. en relatief gezien aardig wat dokters.
Ik geef geregeld trainingen aan verloskundigen en verpleegkundigen. Dit wordt zeer gewaardeerd en ik merk ook echt dat het een positief effect heeft op de verloskamers. Er is nog veel te verbeteren maar er gaan ook al steeds meer dingen best goed.
Laten we hopen dat de frisse wind die er door het ziekenhuis is gaan waaien met de komst van de nieuwe specialisten vooral doorzet in het volgende jaar. Hopelijk gaan er dan nog meer zaken steeds beter en wordt het personeelstekort aangepakt!’
