Anneloes Eleveld (tropenarts) is sinds voorjaar 2019 uitgezonden naar Haydom Hospital. Naast het klinische werk in het ziekenhuis geeft Anneloes veel onderwijs en doet ze ook onderzoek, mn op het gebied van de chirurgische zorg. Hieronder vertelt ze:
“Het is zaterdag, eind van de ochtend. Het heeft net keihard geregend en we glibberen over de onverharde weg in onze landcruiser. ‘Over 4 kilometer links aanhouden, als er een weg is’. We zijn met z’n drieën; Anna, een geneeskundestudent, Grayson, mijn Tanzaniaanse collega, en ik zelf. We zijn op weg naar Rehema, een oudere vrouw die drie maanden geleden in ons ziekenhuis opgenomen heeft gelegen met een gebroken heup. We volgen haar in het kader van het onderzoek wat we doen. We weten dat in Nederland veel ouderen een heup breken na een val. In Tanzania en eigenlijk in heel Sub-Sahara Afrika, is nauwelijks bekend hoe vaak dit voorkomt en wat de gevolgen hiervan zijn. Om deze reden volgen we een jaar lang alle patiënten die met een gebroken heup in ons ziekenhuis opgenomen worden.
We vinden het dorp waar we de naam van hebben gekregen en moeten nu op zoek naar Michaels huis. Na een beetje rondvragen vinden we zijn huis en stappen er 2 jongens bij ons in om ons de verdere weg te wijzen. We rijden nog een kwartier verder over iets wat nauwelijks nog een weg te noemen is en komen uiteindelijk bij een afgelegen huis aan de rand van een veld. Rehema zit rechtop in bed in haar huis en verwelkomt ons hartelijk. Aan de ene kant in het huis wordt gekookt op open vuur, er zijn geen ramen en er scharrelen wat kippen rond het bed. Het is leuk om haar weer te zien. Weken lag ze opgenomen in Haydom met een gewicht aan haar been om het been recht te houden en zo goed mogelijk te laten helen. We hebben helaas geen andere behandelmogelijkheden in ons ziekenhuis en verwijzing naar de grotere ziekenhuizen is voor bijna niemand van onze patiënten te betalen.
Ze lacht, de pijn valt mee, maar ze kan nog niet staan of lopen zonder hulp. Ze is volledig afhankelijk van haar familie en kan alleen in bed kleine klusjes doen om te helpen. De breuk is niet goed genezen en we kunnen weinig meer voor haar doen. We noteren alles, praten bij en gaan vervolgens weer op weg naar de volgende patiënt. Dit weekend bezoeken we vijf patiënten en het is ontzettend interessant om te zien hoe het met ze gaat, waar ze wonen en wat het resultaat van onze behandeling is geweest. Het is schrijnend om te zien hoe oudere mensen volledig afhankelijk in bed belanden, terwijl er betere behandelmogelijkheden beschikbaar zijn. We zijn er een beetje stil van, maar realiseren ons des te meer dat ons werk en dit onderzoek nut hebben en dat we dit probleem op de kaart moeten zetten.”
