Pim en Yvonne zijn nu een aantal maanden aan het werk in Shirati, een dorp ten westen van de Serengeti op steenworp afstand van het Victoriameer en dichtbij de Keniaanse grens. Het ligt in het Rorya district in de Mara regio, vernoemd naar de Mara rivier die bekend is van natuurdocumentaires, waar duizenden gnoes jaarlijks moeten oversteken bij hun migratie in de Serengeti en velen de oversteek niet redden vanwege krokodillen en sterke stroming.
Het ziekenhuis is gesticht in 1934 door Mennonieten en nu nog verbonden aan de Mennonitische kerk. Enkele jaren terug heeft het ziekenhuis de functie van districtsziekenhuis gekregen, waardoor sommige behandelingen zoals bevallingen goedkoper zijn geworden en salarissen deels worden betaald door de overheid. Het ziekenhuis telt 160 bedden verdeeld in een mannen-, vrouwen-, kinder- en kraamafdeling. Ook is er nog een lepra-afdeling waarin oude lepra patiënten worden verpleegd. Verder worden zwangere vrouwen en kinderen poliklinisch gescreend op problemen en is er een groot HIV behandelcentrum waar men zich kan laten testen en behandeling kan krijgen. Het ziekenhuis is ook bijzonder omdat het ook een verpleegkundigenschool heeft waar 170 verpleegkundigen worden opgeleid. 
Financieel heeft het ziekenhuis het moeilijk, geldstromen van de overheid zijn sporadisch en donaties van kerkelijke organisaties zorgen ervoor dat de gebouwen in redelijke conditie blijven. Het personeel is desondanks gemotiveerd om er wat moois van te maken en het ziekenhuis is zichtbaar aan het veranderen in de tijd dat we hier zijn. De eerste weken dat we hier waren was er in de ochtend geen overdracht en werden we aangekeken of we gek waren als we visite wilden lopen langs de patiënten om half negen ’s ochtends; we konden twee uur later terugkomen als alle bedden waren verschoond en visite werd maar 3 keer in de week gedaan. Nu ze zelf een ochtendoverdracht hebben ingesteld en weten dat wij daarna gelijk visite willen lopen staan ze nu klaar als wij aankomen en zijn blij dat ze de zorgen die ze hebben over de patiënten met ons kunnen delen.
Verandering is altijd moeilijk, maar we hebben het gevoel dat we wel wat dingen kunnen veranderen, ook al gaat het in een langzaam tempo. Een van de veranderingen waar we nu mee bezig zijn en waar iedereen meteen achter stond, is om het aantal zwangere vrouwen waarvan de uitgerekende bevallingsdatum onbekend is te verkleinen. Omdat toch een redelijk percentage vrouwen de naar de zwangerenpolikliniek gaat en het ziekenhuis daarnaast beschikt over twee echo apparaten, is dit een project wat redelijk gemakkelijk te verwezenlijken is en waarmee grote winst te behalen is in de zorg op de verloskunde afdeling. Het weten van de zwangerschapsduur is erg belangrijk bij het maken van keuzes over bijvoorbeeld het inleiden van de bevalling van vrouwen die overtijd zijn. Ook bij het maken van een zo goed mogelijke beslissing bij zwangeren met zwangerschapsvergiftiging of zwangerschapsdiabetes is het erg belangrijk, waardoor het aantal sterftes van ongeboren kinderen en van pasgeboren kinderen teruggedrongen kan worden. We hopen volgende week met deze termijnecho’s te kunnen beginnen en verwachten hier over een half jaar het effect van te gaan zien. Daarnaast zal het ook niet moeilijk zijn om lokaal personeel speciaal voor deze echo’s op te leiden, zodat dit een project is dat ook zonder onze hulp makkelijk voortgezet kan worden.
Ook echo’s voor het schatten van het gewicht later in de zwangerschap is nuttig en iets wat we ze hier goed kunnen leren. Zo kwam er een vrouw met ernstige zwangerschapsvergiftiging binnen in het ziekenhuis met een zwangerschapsduur waarbij het kind op dat moment geboren zou worden de kansen voor het kind hier erg slecht zijn. De vrouw reageerde gelukkig goed op medicatie en doordat wij de ontwikkeling van het kind met echografie goed in de gaten konden houden, konden we de zwangerschap enkele weken rekken tot het kind meer dan 1,5 kg woog en nu na de bevalling moeder en kind het gelukkig erg goed doen.
Al met al zijn we blij met wat we al in de eerste maanden hebben bereikt. We weten nu hoe het ziekenhuis in elkaar zit en wat er wel en niet is en mogelijk is en hebben zin om er het maximale uit te halen. We hebben een idee welke verbeteringen we in het ziekenhuis kunnen doorvoeren en gaan naast de dagelijkse zorg voor patiënten ook onderwijs geven en projecten starten die kunnen voorbestaan ook nadat wij weer vertrokken zijn over twee jaar.
Pim en Yvonne + Daphne
