Tweega Medica ondersteunt Marieke Dekker in KCMC. Zij is een van de weinige neurologen in heel Tanzania en doet al jaren achter elkaar geweldig werk in het grote ziekenhuis. Hieronder vertelt Marieke:

“Er zijn voorbeelden van patiëntengroepen die zelfs de meest doorgewinterde ‘Afrikaanse’ neuroloog nog elke keer treffen. Neurologische patiënten zijn natuurlijk al snel van de zware categorie door hun aandoening, hetgeen in Afrika nog verergerd wordt door het stigma en bijgeloof rondom de ziekte, maar ook door het vaak chronische karakter van de zorg waarvoor om diverse redenen geen geld is. De kindertjes raken je natuurlijk nog altijd meer dan de volwassenen, enzovoorts.

Maar sinds vorig jaar zijn we ook een multidisciplinaire visite begonnen voor de vele dwarslaesiepatiënten van KCMC. Hier hebben we de enige dwarslaesierevalidatie-unit van Oost-Afrika, en in de maanden dat we deze formule hanteren is de ligtijd omlaag gegaan en de complicatiepercentages zijn gekelderd. We houden een database bij, hebben er al twee studies over gepubliceerd en bouwen contacten op met andere centra om nascholing voor onze teamleden te regelen. Al genees je er iemands handicap niet mee, dit zijn bemoedigende ontwikkelingen.

Het zijn maar al te vaak onverzekerde jonge mannen, vaak kostwinner van de familie, die in één klap verlamd en behoeftig in het ziekenhuis belanden. De reden is nog altijd vaker een val uit een boom dan het verkeer, om te illustreren in wat voor rurale omgeving we werken. Ze hebben een lange opname nodig, maar ook een rolstoel. Het is dat laatste dat het grote struikelblok is, omdat het een grote uitgave is waarvoor de familie niet altijd gemotiveerd is. Die zien week in, week uit, hun familielid in een bed liggen (want er is geen rolstoel) waardoor iemand er kwetsbaarder uitziet dan hij in werkelijkheid is en ze geven dan soms na een aantal weken gewoon op. Ze komen niet meer langs, nemen hun telefoon niet meer op en voelen zich niet meer verantwoordelijk voor de patiënt. De voornaamste reden zal zijn dat ze werkelijk de kosten niet kunnen dragen, maar de uitkomst voor de patiënt is dan vaak rampzalig: door het vele liggen in bed ontwikkelt zo’n patiënt dan doorligwonden, contracturen en opstijgende urineweginfecties en raakt in een zwakkere in plaats van betere conditie.

Onlangs liep ik visite met mijn co’s uit het Radboud, twee jongens van zowat twee meter lang. Ze wilden orthopeed worden. Ze waren zo gegrepen door deze patiënten dat ze besloten met wat vrienden geld in te zamelen voor een van de patiënten. Dit was Nuhu, een onverzekerde jongen van hun eigen leeftijd. die door een verkeersongeval een dwarslaesie had opgelopen en de allereerste internal spinal fixation van KCMC onderging. Deze operatie vond plaats in de eerste dagen van dit nieuwe jaar, was zeer succesvol (hij zat rechtop binnen 4 dagen) en verliep zonder de gevreesde wondinfecties. Maar ja, die rolstoel. Hij was straatarm en de operatie was pro bono uitgevoerd. Vier maanden later, deze week, kreeg hij zijn eigen rolstoel overhandigd door de studenten en kan hij terug naar zijn familie in een bergdorp ten oosten van Moshi. Zulk soort kleine successen geven het hele team vleugels!

Dus ja, de patiëntencategorie doet ons veel, maar dat is in dit geval omdat er een enorm potentieel is om deze mensen weer terug in het normale leven en de arbeidsmarkt te krijgen als we de zorg voor hen verbeteren!”