Na 2,5 jaar zit mijn tijd als tropenarts in Ndala er bijna op. Ik ben de laatste blanke arts, dus nu moeten ze het zelf doen. Zullen ze doorgaan met goede zorg? Niet te veel onnodige keizersneden? Zullen patiënten nog wel komen zonder zo’n interessante blanke dokter? In het 50-jarige bestaan van het ziekenhuis waren er altijd blanken om bij problemen de kar te trekken. Zowel patiënten als werknemers zijn daar misschien toch wel erg aan gewend geraakt. Er zijn ook nogal wat veranderingen waar ze mee te maken gaan krijgen.
Recent is een Chinees bedrijf aan de slag gegaan om een weg te asfalteren die op 8 km langs het ziekenhuis loopt. Niet geheel belangeloos, maar het zou me niets verbazen dat al de snelwegen een grote ontwikkeling van het binnenland zal veroorzaken. In ieder geval zal het voor patiënten makkelijker zijn het ziekenhuis te bereiken. Niet alleen mensen in ons eigen adherentiegebied, maar ook patiënten die tot nu toe afhankelijk zijn van de slecht functionerende overheidsziekenhuizen in naburige districten kunnen ons ziekenhuis nu beter vinden.
De Chinezen hebben ook goedkope crossmotors geïntroduceerd. Half zo duur als een Japanse motorfiets zijn deze blinkende rijwielen voor veel mensen betaalbaar. In elk gehucht heeft wel iemand zo’n ding en is bereid tegen betaling mensen te vervoeren. Kwamen toen ik hier 2,5 jaar geleden begon veel patiënten nog met een ossenkar aan, nu zijn het de motors die van heinde en verre patiënten over bospaadjes naar het ziekenhuis brengen. Bijvoorbeeld bij obstetrische complicaties, maar ook zieke kinderen, kan een halve dag een groot verschil maken. Aan de andere kant zien we veel meer patiënten met verwondingen en -als het tegenzit- hersentrauma na ongelukken.
Niet alleen de fysieke bereikbaarheid verbetert. Ook de komst van mobiele telefonie maakt het voor mensen makkelijker naar het ziekenhuis te gaan. Dat is al een tijd aan de gang (in Ndala sinds 2003), maar het netwerk wordt nog steeds uitgebreid. Ook wordt steeds meer gebruik gemaakt van M-pesa, een dienst om via het mobiele netwerk geld te versturen. Ideaal, want bijna niemand komt in aanmerking voor een bankrekening. In plaats van een paar dagen naar huis reizen om geld te halen voor een behandeling, kan dit veilig door familie gestuurd worden. Ook internet (in steden zelfs 3G) is nu voor veel mensen beschikbaar.
Tot slot groeit het aantal patiënten nog steeds door het hoge aantal kinderen die vrouwen in ruraal Tanzania krijgen: gemiddeld nog steeds zes. Al met al komen er steeds meer patiënten naar ons ziekenhuis die we goede gezondheidszorg willen geven. En daarom is het ziekenhuis samen met donors druk bezig geweest om zich hierop voor te bereiden.
In 2013 studeren er 3 universitair-opgeleide artsen af. Ook wordt er druk gerenoveerd. Er komen bijvoorbeeld tegels op de vloeren van de afdelingen, wat makkelijker schoon te houden is dan beton. Na 5 jaar bouwen wordt eindelijk het nieuwe OK-complex in gebruik genomen. Het ziekenhuis heeft een regionale functie voor operaties en 1 hopeloos verouderde operatiekamer is een grote beperking. De overheid helpt ook een beetje mee door het dorp (en dus het ziekenhuis) aan te sluiten op het landelijke elektriciteitsnetwerk. De wereldbank doet een duit in het zakje met de aanleg van een aantal waterpompen, verspreid in het dorp. Fijn voor de bewoners die nu 8km naar de waterput fietsen, maar ook voor het ziekenhuis waar vaak watertekort is.
Hoe deze ontwikkelingen allemaal zullen uitpakken durf ik niet te zeggen. Maar ben blij dat ik een ziekenhuis in een positief ontwikkelproces achterlaat!
