Mayke Franssen, samen met haar man Jonas Rosenstok uitgezonden naar Haydom Hospital, vertelt:
“Sinds kort is er een nieuwe directeur (een chirurg die in Haydom is opgegroeid) die ons ziekenhuis bestuurt en dit heeft een zeer positieve invloed op eigenlijk alles. De sfeer onder het personeel is enorm verbeterd met het uitzicht op vernieuwing. Projecten die al lang hadden moeten en kunnen gebeuren worden nu eindelijk aangepakt. Een simpel voorbeeld daarvan is de verbrandingsoven van het ziekenhuis die slecht functioneerde. Na een korte analyse bleek het ding in een dag gefikst!
De nieuwe directeur is een man met aandacht voor iedereen, een teamplayer. Een voorbeeld daarvan is dat voor het strategisch plan van de komende vijf jaar het management elke afdeling heeft gevraagd zelf een plan te schrijven. Deze ideeën zijn vervolgens verwerkt en ook weer teruggekoppeld aan de afdelingshoofden. Hij begrijpt dat ownership heel belangrijk is hier.
Een van de plannen voor onze afdeling is het opzetten van een maternity waiting house, een idee wat al lang op de plank ligt. Via een aantal Australische studenten is er geld opgehaald om dit te bewerkstelligen. Op dit moment verblijven veel zwangere vrouwen in het derde trimester in het ‘relative house’ wat niet meer is dan een aantal kamers met gote banken van houten planken. Daarbij is er een grote plek om te koken (op houtskool/hout) en een aantal toiletten/badkamers. Alles is matig onderhouden en onhygiënisch en er is geen enkele controle. Ook verblijven zwangeren aan het eind van de zwangerschap wel in guesthouse kamers in het dorp.
We hopen met het maternity waiting house, waar zwangeren vanaf vier weken voor de uitgerekende datum naar toe kunnen komen, de maternale en neonatale morbiditeit en mortaliteit te verminderen. Er zal elke dag een verpleegkundige een check-up komen doen in het huis en zij kan dan, indien nodig, doorverwijzen naar de afdeling.
Op mijn afdeling (maternity) werken tegenwoordig twee gynaecologen. Omdat ik zo beter kan overleggen, wordt het managen van moeilijke casuïstiek gemakkelijker voor mij. We hebben ook sinds kort een operatiekamer op onze afdeling dus in theorie minder vertraging voor keizersneden e.d.
Afgelopen week en deze week zijn er net weer vier nieuwe co-assistenten gekomen op onze afdeling, zoals elke drie maanden. Dit betekent in de eerste weken weer heel veel tijd investeren in lesgeven over basale kennis in verloskunde en gynaecologie. Heel leuk maar ook soms jammer om te merken dat sommige universiteiten slechte kwaliteit afleveren. Daarbij komt ook dat over het algemeen ze niet heel erg houden van lezen/studeren, wat lastig is in dit vak. Alle boeken zijn in het Engels en voor velen blijft het toch lastig om in het Engels te lezen en te begrijpen. Een ander punt is dat ze stuk voor stuk in onze ogen zeer overmoedig zijn (overigens wordt dat hier geïnterpreteerd als “een sterke persoonlijkheid”.) Laten merken dat je hulp nodig hebt wordt over het algemeen gezien als een zwaktebod. Gelukkig hebben ze er meestal na een tijdje geen moeite meer mee om me te bellen voor hulp!
Een ander project waar ik me mee ga bezig houden is het reorganiseren van onze SEH, die nu nog “Reception” heet. De naam zegt in principe al genoeg, het is niet ingericht op het opvangen van spoedeisende gevallen. De verpleegkundigen zijn gedeeld met de chirurgie afdeling en hebben geen idee van hoe je acute (trauma) patiënten moet opvangen. Er vindt geen triage plaats (het meest spoedeisende geval het eerste zien), het is één grote ruimte zonder privacy en overdag zijn er alleen maar clinical officers (een soort verpleegkundige +) die de dienst uitmaken. In overleg met allerlei mensen die met de reception te maken hebben proberen we een plan van aanpak te maken. Uitdagend project, maar heb er wel heel veel zin in!
Omdat er dus nog zoveel te doen is en er veel potentie in alles zit hebben we besloten in ieder geval een half jaar langer te blijven.”
