Anne de Lepper (tropenarts) en Chris van der Star (HR-manager) zijn sinds 4 maanden uitgezonden naar Entasekera Hospital in het zuiden van Kenia. Entasekera is een nieuwe plek voor Tweega. Er ligt een zeer afgelegen kleine kliniek middenin Maasailand waar de nood voor een goede dokter zeer hoog was. Anne en Chris waren van meet af aan enthousiast over dit ziekenhuis en de Tweega missie. Hieronder berichten ze over hun eerste tijd in Entasekera.
“Nu we een paar maanden in Kenia zijn wordt het hoog tijd om eens van ons te laten horen! Hoe zijn de afgelopen maanden verlopen?
Afgelopen December was het eindelijk zover: ons visum was binnen en we konden op het vliegtuig stappen! Na een paar weken Swahili lessen in Nairobi, het aanschaffen van een auto en het inslaan van flink wat boodschappen zijn we afgereisd naar Entasekera.
In eerste instantie is ons voornamelijk opgevallen hoe traditioneel mensen nog leven. De Maasai mensen hier -de Loita Maasai- zijn de meest traditionele Maasai. Vrijwel alle vrouwen lopen nog rond in traditionele kleding en vervoer gaat lopend, of als er bagage mee moet, met ezels. De brommers zijn trouwens in opkomst (met, zoals we in het ziekenhuis zien, de bijbehorende ongelukken). Door de ligging is de regi behoorlijk geïsoleerd. Zowel in het noorden als het oosten is er een gebergte, in het zuiden de grens met Tanzania en in het westen ligt het Maasai Mara National Park. Wegen zijn bijzonder slecht en ondanks wat recente kleine verbeteringen komen er slechts sporadisch trucks deze kant op en is de meerderheid van onze patiënten nooit buiten Loita geweest. Ook heeft niemand een idee hoeveel mensen hier wonen: de laatste census was in 1999.
Het ziekenhuis is klein: er zijn 24 bedden, 1 bed voor bevallingen en 1 observation room voor dagopnames. Het is het enige ziekenhuis in het Loita gebied. De reisafstand naar verwijsziekenhuizen is groot: 3 en 6 uur rijden als het droog is, maar de ambulance heeft er ook wel eens 22u over gedaan om hier te komen. Desondanks is het in het ziekenhuis nog niet heel erg druk. Maar gelukkig is er veel mond op mond reclame over de mzungu (blanke) arts die zoveel vragen stelt bij een ziekenhuisbezoek en lijken de patiëntaantallen wel flink te stijgen sinds wij hier zijn! Vorig jaar is er een operatiekamer gebouwd en voorzien van apparatuur. Als alle bureaucratie en papierwerk erdoor is (we moeten nog toestemming krijgen om operaties te gaan doen en personeel toegewezen krijgen door de lokale overheid) dan kunnen we hopelijk in juli aanstaande de operatiekamer ook werkelijk in gebruik nemen.
Anne is de enige dokter in het ziekenhuis. Naast het zien van patiënten op de poli geeft ze veel onderwijs aan het lokale personeel. De kwaliteit van diagnostiek en voorgeschreven behandelingen kan vaak beter: zo wordt er bij vrijwel alles antibiotica voorgeschreven. Anne heeft een lesprogramma opgezet, maar geeft vooral heel veel individueel onderwijs. Hiernaast heeft ze voor alle procedures die ze in de operatiekamer wil gaan doen een set met instrumenten gemaakt, zodat deze snel binnen handbereik zijn wanneer een procedure moet worden gedaan. Een behoorlijke uitdaging: in Nederland geeft de operatie-assistent altijd het juiste instrument op het juiste tijdstip aan, zodat de arts er bijna niet over hoeft na te denken welk instrument er nodig is in welke situatie. De sets zijn nog verre van compleet, maar de essentiële operaties voor zwangere vrouwen kunnen we in ieder geval doen!
Chris is hier de Administrator -de manager. Er zijn genoeg uitdagingen: er is nog nooit een balans opgemaakt, in financiële administratie is nog nergens het “1 persoon doet – 1 persoon checkt” principe verwerkt, er is geen evaluatie van medewerkers en alle ziekenhuisvoertuigen staan op het punt uit elkaar te vallen. Hiernaast is hij samen met Tweega Medica en een radioloog van de Ziekenhuis Groep Twente aan het kijken naar de mogelijkheden om een röntgenapparaat te verkrijgen (en te financieren) voor het ziekenhuis, zodat we meer diagnostische mogelijkheden hebben en we patiënten wanneer de OK in gebruik is niet alsnog moeten doorverwijzen.
Kortom, we hebben het erg naar ons zin, de eerste stapjes zijn genomen maar er is nog heel veel te doen!”
