Al sinds augustus 2020 zijn Grace Bambe (AIGT/tropenarts) en Ogendo Simon (arts) uitgezonden naar Kabanga Referral Hospital in Tanzania. Kabanga Hospital is een plattelandsziekenhuis met 183 bedden in de westelijke grensregio van Tanzania. Geschat beslaat de catchment area populatie van het ziekenhuis ongeveer 700.000 mensen. Doordat het ziekenhuis erg afgelegen ligt, is het moeilijk om dokters te vinden die in het ziekenhuis willen en kunnen (blijven) werken. We zijn de AFAS Foundation zeer dankbaar voor hun support voor deze uitzending.
Het is weer een bewogen periode geweest in Kabanga! Ik vervul twee rollen in mijn huidige werk, waarbij ik enerzijds functioneer als AFAS programmamanager en anderzijds als AIGT aan bed. Beide taken zijn met momenten ontzettend uitdagend en dan weer business as usual.
In de afgelopen maanden zijn we binnen het AFAS-programma hard bezig geweest om twee projecten – eindelijk – af te ronden. We hebben onder andere onze oude privé afdeling gerenoveerd en vier nieuwe kamers bijgebouwd voor ‘Very Important People(VIP’s)’. Deze kamers bieden extra comfort: airconditioning, een TV, koelkast en een waterkoker. Ook heeft iedereen warm water uit de kraan. Het idee is dat deze afdeling voor meer inkomsten gaat zorgen, en er op die manier gecompenseerd wordt voor o.a. de ‘’gratis’’ zorg die aan arme patiënten wordt gegeven. Tanzanianen zijn over het algemeen dol op luxe en comfort, dus deze afdeling valt goed in de smaak sinds de opening ongeveer twee weken geleden. De eerste patiënten zijn er erg over te spreken, weer een mooie stap die dankzij de AFAS Foundation gerealiseerd is!
Er is nog wel werk aan de winkel: een nieuwe afdeling gaat gepaard met nieuwe werkwijzen die oefening vergen. Ook moet het personeel zich aanpassen aan de nieuwe omgeving en moeten er strikte schoonmaakroosters komen zodat de afdeling ook in de toekomst mooi kan blijven. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan in Kabanga, we hebben zeker nog veel te doen!
Daarnaast heb ik als dokter veel mooie momenten meegemaakt. Mijn werktijd is vaak verdeeld over de verloskunde, kinderafdeling en/of polikliniek. Een bijzondere afdeling blijft onze couveuseafdeling, die we ongeveer twee jaar geleden opgezet hebben from scratch. In samenwerking met de Kabanga Hospital Foundation hebben we toentertijd de meest essentiële apparatuur aangeschaft en zijn we aan de slag gegaan. Het is fantastisch om de succesverhalen van zieke pasgeborenen te kunnen meemaken, zoals bijvoorbeeld te vroeg geboren baby’s die dankzij onze zorg doorgroeien en in gezonde toestand mee naar huis kunnen.
Helaas zijn er ook tragische verhalen. Zoals de casus van deze week, waarbij we een verwijzing kregen van een ander ziekenhuis in de buurt. Een baby van een paar uur oud had een zuurstoftekort opgelopen tijdens de baring en was vervolgens zonder zuurstof op de ambulance naar ons gebracht. Dit betekende eigenlijk al een doodvonnis. Desondanks hebben we na aankomst alles op alles gezet, maar het mocht helaas niet baten en de baby is overleden.
Zulke casuïstiek zet me aan het denken: ‘ons’ ziekenhuis doet zijn best om ‘onze’ zorg te optimaliseren, maar hoe zit het met onze omgeving? Wat kunnen wij betekenen? Hoe kunnen we buiten het ziekenhuis meer doen aan preventie en voorlichting? Gelukkig is dit ook een toekomstig thema binnen het bestuur en het AFAS programma; het organiseren van een outreach project waarbij het ziekenhuis naar buiten stapt om kennis en kunde te delen met andere faciliteiten en de gemeenschap om ons heen. En zo blijft het werk in Kabanga steeds vernieuwend, want elk succes leidt weer tot een ander idee dat om nieuwe projecten vraagt!
