“Wij blikken terug op onze tijd in Kalongo. Er is veel veranderd, maar net zoals in Nederland blijven er ook veel dingen hetzelfde. Het warme, droge seizoen komt eraan en de temperatuur tussen de middag is langzaam op aan het lopen naar 42 graden in februari. Nu zitten we gelukkig nog op een gemoedelijke 35 graden. De patienten blijven op het warmste van de dag in de schaduw, en vele liggen overdag – als ze te ziek zijn om naar buiten te gaan – op de grond. Dat is te begrijpen; dat is een stuk koeler dan op de ingezakte schuimmatrassen blijven liggen die de meeste ziekenhuisbedden bedekken.
Anne werkt op de verloskunde- en gynaecologieafdeling. Ze moet vaak bijspringen bij bevallingen omdat de verloskundigen zich vaak niet bekwaam genoeg voelen voor de moeilijkere bevallingen.
Op veel plekken, maar zeker hier in Kalongo, zit verandering in kleine dingen. Er is een nieuwe hoofdzuster op de afdeling, die goed de touwtjes in handen heeft en dat geeft een prettige samenwerking met de artsen. De juiste mensen aan het roer kunnen een groot verschil maken. Voorheen kon het vanaf het moment dat Anne aangaf een keizersnede te willen gaan doen, wel een uur duren voordat ze kon beginnen met de operatie. Nu is deze tijd gehalveerd naar maximaal een half uur en soms zelf naar maar 15 minuten.
De vaardigheden van het verloskundig team zijn ook verbeterd. Voorheen konden de meesten zelfs geen eenvoudig urine-onderzoek doen. Inmiddels krijgt Anne netjes de uitslagen op een briefje aangereikt voordat ze er om gevraagd heeft!
Ook durven sommige verloskundigen zelf al een echo te maken voordat Anne arriveert. Een mooie verandering omdat veel oefenen natuurlijk vaardigheid en zelfvertrouwen geeft voor de verloskundigen.
Al deze kleine verbeteringen kregen vorm in grote prestaties voor de afdeling. Voorheen overleden er 6 moeders per jaar tijdens of na de bevalling. Afgelopen jaar was dat aantal afgenomen tot ‘slechts’ 1 moeder. We hopen hard dat de komende jaren de daling van de moedersterfte verder zal doorzetten en in ieder geval zo laag blijft.
Chris is samen met de Italiaanse stichting die het ziekenhuis ondersteunt veel bezig geweest met kwaliteitsverbetering op het gebied van de administratie. Dit is een delicaat en langzaam proces. De vruchten kunnen we er nog niet van plukken, maar hopelijk heeft Chris de basis gelegd voor een paar ingrijpende veranderingen die volgend jaar plaats zullen gaan vinden.
Helaas zullen wij er zelf niet meer zijn om het mee te maken… Na twee jaar in Afrika nemen we binnenkort afscheid van ons tropisch ziekenhuisavontuur. Het is een tijd geweest vol ups en downs, vol uitdagingen, met veel grappige, maar soms ook frustrerende, situaties. Na een afsluitende reis zullen wij in de lente van 2018 terugkeren naar Nederland.
Net als vele tropengangers, zullen we vast altijd nog een beetje met ons hart in de tropen blijven, en vol weemoed denken aan alle bijzondere situaties die we hier hebben meegemaakt… Veel dank namens de mensen van Kalongo, maar zeker ook namens onszelf, voor jullie ondersteuning in de afgelopen jaren!”
