Verbazing en verbetering

Een update van Pim en Yvonne van Leeuwen, tropenartsen, die door Tweega Medica zijn uitgezonden naar Shirati Hospital aan het Victoriameer in Tanzania.

We zijn nu een jaar in Tanzania en het is een bijzonder jaar geweest. Het werk in het ziekenhuis laat je elke dag weer versteld staan. Soms door patiënten die met ziektes naar het ziekenhuis komen die je nog nooit eerder hebt gezien of zwellingen waarvan je je afvraagt hoe iemand daar jarenlang mee door heeft kunnen lopen. Soms zijn we verbaasd over dingen die heel goed gaan, als iemand doorboord door een mes of een speer met ernstige verwondingen door een spoedoperatie het leven gered kan worden. Maar helaas verbazen we ons ook regelmatig over hoeveel dingen er fout gaan in een ziekenhuis. Dan krabben we ons achter de oren en vragen we ons af of we echt in een ziekenhuis werken…

Dat er dingen fout gaan heeft voornamelijk met twee factoren te maken: de gang van zaken in het ziekenhuis en de patiënten. Het grootste gedeelte komt toch door dat eerste, waar wij gelukkig door onze aanwezigheid wat aan kunnen doen. Maar er moet bij patienten tock ook nog een hoop veranderen…

Een ziekenhuisopname kost geld, niet veel geld, maar wel een paar euro per dag. Daarbij moeten er onderzoeken gedaan worden en moet de patiënt vaak medicijnen slikken om beter te worden. Ook moet er iemand van de familie voor de zieke zorgen tijdens de opname omdat de verpleging alleen tijd heeft om bedden te verschonen en medicijnen uit te delen. Hierdoor kan een patiënt maar enkele dagen in het ziekenhuis blijven; dan moet hij genezen zijn. Zo zitten er bij de ochtendvisite soms doodzieke mensen met een tasje in hun hand en zeggen ze dat ze naar huis gaan vandaag. Dan is het een kwestie van praten met de patiënt, met het hoofd van de familie en kennissen. Soms krijgen we nog een dag extra, maar meestal komt het erop neer dat wij onze kans gehad hebben en ze nu hun heil ergens anders gaan zoeken. Vaak betekent dit dat ze traditionele geneesmiddelen gaan kopen en thuis de patiënt verder verzorgd gaat worden.

Vanwege deze tijdsdruk moeten we er voor zorgen dat de tijd die mensen in het ziekenhuis doorbrengen optimaal benut wordt. Vaak wordt er laboratoriumdiagnostiek aangevraagd, maar als het resultaat pas na 3 dagen terugkomt, is de zieke al naar huis. Als er in het weekend geen arts bij de patiënten langs gaat, zijn er mensen die dan worden opgenomen en maandagochtend direct naar huis willen zonder dat er een dokter naar de ingestelde behandeling gekeken heeft… Als medicijnen in het ziekenhuis niet aanwezig zijn, krijgt de patiënt helemaal geen behandeling. Allemaal dingen die beter moeten en kunnen en makkelijk vele levens kunnen redden.

Het trieste van het verhaal is dat naast elk succesverhaal van levens die we redden met moeilijke operaties en goede zorg, er het dubbele aantal verhalen te vertellen zijn over kinderen die dood gaan in het ziekenhuis door een opeenstapeling van dingen die mis gaan. Onder andere onwetendheid van de patiënt maar ook door nalatigheid en soms onkunde van het ziekenhuispersoneel.

We willen ons hard maken voor verbetering van de kwaliteit van zorg in het ziekenhuis en vechten hiervoor. We zijn met frisse moed begonnen aan ons tweede jaar in Shirati Hospital!