“Nu ik dit schrijf kunnen we net iets ‘vrijer ademen’. Er is een afnemend aantal patienten op de corona-afdeling, minder uitvaarten en, zoals Marco al maanden doet zodat hij als niet-clinicus ook mee kan praten over de ‘bootstrap statistics’, een afnemend aantal zuurstofcylinders bij de Oxygen Plant van het ziekenhuis, waar hij elke morgen langs loopt op weg naar zijn onderzoeksinstituut. We hebben zelf dit jaar ook al Covid-19 gehad, en dat is in een land zonder vaccins (zie onder) misschien niet eens zo slecht.
Het vrijere ademen geldt ook voor de ruimte in ons drukke gezin. Het huis in Moshi raakt leger met onze eigen kinderen en voller met ‘geadopteerde’ studenten van UWC East Africa voor wie we een foster family zijn (zie foto, met onze kinderen ertussenin). Ida (18) studeert nu in Utrecht, Willem (17) zit in het eerste jaar van het UWC in Freiburg Duitsland, en Doris (16) is net geselecteerd voor het UWC in Wales. We missen ze elke dag want hebben het liefst zoals vanouds een propvol huisje, maar zijn ook trots op die grote kinderen van ons. Grote veranderingen terwijl het leven hier aan de voet van de Kilimanjaro gewoon door gaat!
Zonder twijfel is dit het meest interessante jaar geweest voor de plaatselijke politiek en voor ons werk. In een jaar tijd zijn toerisme en het meeste internationale vliegverkeer, wetenschappelijke projecten, uitwisselingen en aanzienlijke delen van de internationale handel tot stilstand gekomen. We hebben even goed twee coronagolven gehad als waar ter wereld dan ook, maar het land is er op een aparte manier mee omgegaan. Nadat het tragische sprookje moest vermelden dat de president overleed aan een niet nader toegelichte aandoening (waar wij vrij makkelijk kunnen invullen welke aandoening dat is geweest) is een nieuwe fase aangebroken. Over vrijer ademen gesproken- de diagnose hier was ernstige maar voorbijgaande ademnood.
De huidige president is een dame met 4 kinderen die al sinds jaar en dag het land vertegenwoordigt in het buitenland, en wetenschappelijk georiënteerd is. Iedereen is voorzichtig met open enthousiasme, maar er zijn al ‘winds of change’ die optimistisch stemmen. Als voorbeeld; er is recent een brief gepubliceerd in The Lancet, geschreven door een aantal toonaangevende artsen en onderzoekers van het Ministerie van Volksgezondheid en het Nationale Ziekenhuis in Dar es Salaam. In dit stuk verdedigen ze de twijfelachtige handelingen waarmee het land in het nieuws kwam dit afgelopen jaar, zoals het gebruik van geneeskrachtige kruiden tegen Covid-19 en het geen vaccins willen geven voordat het duidelijk is wat ze kunnen betekenen voor de Tanzanianen. Het doel is een ‘wetenschappelijke reclassering’ van het land, voorzichtig maar vastberaden. De onderliggende boodschap van het tijdschrift is dat het land weer communiceert, en dat er uiteindelijk waarschijnlijk wel gevaccineerd gaat worden. De zucht van opluchting is soms bijna voelbaar hier.”
